Tvrđava o čijem se nastanku ne zna pouzdano, podignuta je na steni koja kontroliše ogroman potencijal Dunava, koji u području u kome je širok čak pet kilometara, o koji ojačavaju vode Morave, Mlave, Karaša i Nere, sa desne i leve njegove obale pritekle.
Haram ili Ram...postoje istorijske neusklađenosti, pa čak i vrlo netačni podaci povremeno.
Naime, Haram je bivša utvrda na suprotnoj strani reke, koja danas ne postoji, dok je Ram na ovom mestu postojao i pre dolaska Turaka koji su ga obnovili i pojačali.
Nedoumice su to, koje i danas ostavljaju delimičan veo mistike koji obavija tvrđavu koja se danas smatra jednom od najstarijih tvrđava u Srbiji.
Ipak, ono gde prestaje mistika i ustupa mestu relativno pouzdanim podacima, zapravo je kraj petnaestog veka kada Bajazit II ojačava zatečenu tvrđavu, i daje joj artiljerijske karakteristike donoseći topove na zidine zarad kontrole plovnog puta moćne reke.
Većina srednjevekovnih tvrđava uglavnom je smeštena na ostatke prethodnih vizantijskih, odnosno antičkih utvrda, a Dunav kao vojna granica, figuriše još od doba Rima i njihovog Limesa, o čemu zapravo postoje jasni dokazi kakve vidimo u starom rimskom logoru Diana, te ostataka čuvenog Trajanovog mosta, a ponajviše će nam pokazati i Viminacijum čije se tajne još uvek otkrivaju.
Analogno starovekovnim strateškim viđanjima Dunava kao velike logističke prepreke i prirodne granice, i u srednjem veku Turci izbivši na reku, pred sukobe sa Ugarskom državom, ojačavaju upravo ovu granicu, smeštajući svoje tvrđave na slične pozicije kao i rimski stratezi, neke preuzimajući osvajanjem poput Golubačke tvrđave, i daleko veće Smederevske tvrđave, a neke ojačavanjima i utvrđivanjima poput Fetislama koji se nalazi u blizini Kladova.
Ova mala šetnja kroz istoriju, zapravo je uvod u jedan kuriozitet vezan za obnovu ramskih zidina koje je finansirala upravo Turska.
Naime, posle restauracije, u unutrašnjem dvorištu tvrđave ostala je kamena kružna građevina netaknuta, sa jasnim tragovima narušenosti tokom vekova.
Bode oči, kako to narod voli da kaže.
Na pitanje o čemu se radi, odgovor je bio neočekivan. To je neki fortifikacijski vizantijski objekat koji Turska ne želi da restaurira jer zapravo nij deo turskog zaveštanja.
Da li je to baš tako ili ne, nisam u potpunosti ubeđen, no ako u tu zagonetku dodamo i podatak da se baš ti ostaci smatraju i potonjim ostacima male džamije koja je funkcionisala za vreme dok je tvrđava imala vojni značaj, stvari postaju još nejasnije.
No, bilo kako bilo, zidine su danas više nego fascinantne.
I, imaju daleko najveći značaj u svojoj istoriji koja datira najmanje od dvanaestog veka kada se utvrđenje prvi put pominje.
Da, najveći značaj ova tvrđava dobija upravo sada, po završenoj restauraciji, iako tehnički posmatrano, taj značaj počinje i prilikom odluke da se izvrši ovako zamašan projekat restauracije.
Taj značaj je zapravo turistički...ekonomski...promotivni...kulturni.
Ne nužno tim redosledom, no svako će od nas, siguran sam, pronaći svoj redosled već prema vlastitom doživljaju.
U svakom slučaju, danas je posetiocima pružen jedan od najlepših pogleda na jedan od najširih delova Dunava koji pored raznih kruzera, te teretnih barži i ribarskih čamaca ili turističkih brodića, seče i redovna trasa Skele u Ramu, što sveukupno čini taj pogled sa zidina jednim od najlepših u Srbiji.
Turistički i kulturni potencijal Tvrđave ovim pogledom nije iscrpljen, naprotiv, tek je načet.
Na pedesetak metara udaljenosti nalazi se i jedini očuvan Karavansaraj, mesto na kome su se zaustavljali i konačili trgovci, ali i razmenjivali i prodavali svoju robu, očuvan bar u svojim spoljnim zidinama, obzirom da su sva ovakva logistička mesta srednjevekovne turske infrastrukture, uglavnom poharana u odnošenju materijala za gradnju od strane lokalnog stanovništva, vrlo brzo po povlačenju Turaka iz tih krajeva, no ovaj je ostao očuvan.
Kasnije je unutar Karavansaraja podignuta Pravoslavna crkva, te je crkvena porta koju danas vidimo, zapravo nekadašnja unutrašnjost Karavansaraja.
Nasuprot se nalazi i muzejska postavka u holu četvorogodišnje osnovne škole, tako da se iz posete Tvrđavi, moramo vratiti bogatiji za brojna saznanja i utiske.
No, kome ovo nije dovoljno, odatle se vrlo brzo stiže i do nosioca turizma ovih krajeva, Srebrnog jezera koje teško da može nekog ostaviti ravnodušnim u sezoni, a neretko je popularno i van sezone.
Pa ipak, za sada uživajmo u onome što danas može da nam ponudi restaurirana tvrđava koja je zablistala u punom sjaju, pripremljena za svoj najveći zadatak - kao turistička atrakcija i kulturno istorijski spomenik nekih davnih epoha.
Нема коментара:
Постави коментар